Jaka jest różnica między anoreksją a bulimią?
Anoreksja psychiczna i bulimia to zaburzenia odżywiania, w których osoba próbuje schudnąć w niezdrowy sposób.
Według National Institute of Mental Health około 0,6% dorosłych w Stanach Zjednoczonych doświadczyło anoreksji w latach 2001-2003, w porównaniu do 0,3%, które doświadczyły bulimii.
Istnieją zasadnicze różnice między anoreksją a bulimią i możliwe jest, że dana osoba będzie miała oba jednocześnie.
Z tego artykułu dowiesz się więcej o objawach tych dwóch schorzeń, różnicach między nimi oraz o tym, kiedy udać się do lekarza.
Różnice
Osoby z anoreksją i bulimią mogą skupiać się na wadze i wyglądzie oraz mogą mieć zniekształcony obraz ciała. Oba warunki powodują, że osoba próbuje schudnąć stosując niezdrowe strategie.
Istnieją kluczowe różnice między anoreksją a bulimią. Osoby z anoreksją mają tendencję do przyjmowania ekstremalnych diet. Mogą ograniczać spożycie pokarmu w stopniu, który może prowadzić do niedożywienia, a nawet śmierci.
Niektórzy ludzie z anoreksją ćwiczą w nadmiarze. Jeśli dana osoba jest już niedożywiona, taka ilość ćwiczeń może spowodować omdlenie lub inne potencjalnie poważne skutki uboczne. Ponadto osoba z anoreksją może wymiotować lub przyjmować środki przeczyszczające, aby schudnąć.
Główną cechą bulimii są epizody napadowego objadania się, po których następuje „przeczyszczenie”. Epizod może obejmować przejadanie się, a później wymioty, stosowanie środków przeczyszczających lub lewatywę w celu pozbycia się spożytych kalorii.
Dowiedz się więcej o różnicach między objawami anoreksji i bulimii poniżej.
Osoba z którymkolwiek zaburzeniem może być perfekcjonistą i skupiać się na zadowalaniu innych. Niektóre badania wskazują na różnice w psychologicznej budowie osób z tymi zaburzeniami.
Na przykład autorzy badania z 2016 roku stwierdzili, że w porównaniu z osobami z anoreksją osoby z bulimią częściej:
- mają ojców z bardzo wysokimi oczekiwaniami
- mają historię nadwagi w okresie dojrzewania
- dorastali w rodzinach, które kładły nacisk na sprawność fizyczną i utrzymanie formy
Objawy
Podstawowym objawem anoreksji jest ograniczenie spożycia pokarmu przy ekstremalnej diecie. Głównym objawem bulimii jest kompensowanie epizodów przejadania się poprzez próbę oczyszczenia pokarmu.
Osoba może zachowywać się potajemnie w obu typach, ale anoreksja i bulimia mogą również powodować różne objawy, które z większym prawdopodobieństwem będą widoczne dla innych.
Anoreksja może powodować:
- szybko schudnąć
- unikać posiłków
- jedz bardzo mało podczas posiłków
- staraj się ukryć, ile jedzą
- mają łamliwe włosy i paznokcie
- skupić się na ich wadze
- rozwinąć anemię
- mieć zaparcia
- doświadczać słabości
- doświadczać omdlenia i zmęczenia
- zatrzymać miesiączkę, którą lekarze nazywają brakiem miesiączki
- rozwinąć bezpłodność
- doświadczyć niewydolności narządów
Niektóre oznaki i objawy bulimii obejmują:
- częste przejadanie się
- jedzenie w tajemnicy
- znikają po posiłkach
- obrzęk gardła lub szyi
- rozwijający się refluks żołądkowy
- mając problemy ze zdrowiem jamy ustnej, takie jak utrata zębów lub złamane zęby
- doświadczające ciężkiego odwodnienia
- z zaburzeniami równowagi elektrolitowej, które mogą powodować problemy zdrowotne
Osoby o różnym typie ciała i masie ciała mogą mieć zaburzenia odżywiania. Jednak anoreksja powoduje szybszą utratę wagi.
Diagnoza
Żaden obiektywny test - taki jak badanie krwi lub prześwietlenie - nie może definitywnie wskazać na zaburzenia odżywiania. Zamiast tego lekarz stawia diagnozę na podstawie objawów danej osoby.
Aby zdiagnozować anoreksję lub bulimię, lekarz zapyta o objawy danej osoby, a także może zapytać członków rodziny i innych bliskich o ich obserwacje.
Jeśli lekarz uważa, że dana osoba ma anoreksję, podejmie próbę zdiagnozowania tego typu. Jeden typ polega przede wszystkim na ograniczeniu spożycia pokarmu, podczas gdy inny obejmuje epizody przejadania się i przeczyszczania. Jeśli dana osoba doświadczyła przynajmniej jednego z tych epizodów w ciągu ostatnich 3 miesięcy, lekarz prawdopodobnie postawi diagnozę napadowego objadania się i przeczyszczającej anoreksji.
Aby osoba mogła otrzymać diagnozę bulimii, musi angażować się w napadowe objadanie się i niezdrowe zachowania kompensacyjne przynajmniej raz w tygodniu przez co najmniej 3 miesiące. Lekarz sklasyfikuje nasilenie na podstawie średniej liczby epizodów zachowania kompensacyjnego na tydzień.
Diagnoza może być trudna, ponieważ wiele osób z zaburzeniami odżywiania próbuje ukryć swoje objawy. Nawet jeśli osoba z zaburzeniami odżywiania wie, że jest chora, może zbytnio bać się przybrania na wadze, aby szukać pomocy.
Wsparcie i zachęta ze strony bliskich mogą być krytyczne, pomagając osobie we wczesnym otrzymaniu trafnej diagnozy i interwencji. Jest to szczególnie ważne w przypadku dzieci i nastolatków, których rodzice lub opiekunowie mogą musieć towarzyszyć im, gdy szukają leczenia.
Niektóre testy medyczne mogą pomóc w postawieniu diagnozy, zwłaszcza gdy problemy zdrowotne wynikają z zaburzeń odżywiania. Na przykład stan szkliwa zębów może czasami wskazywać na nasilenie bulimii.
Leczenie
Leczenie zaburzeń odżywiania ma kilka celów, w tym:
- zajmowanie się wszelkimi konsekwencjami zdrowotnymi zaburzenia
- rozwiązywanie podstawowych problemów psychologicznych, takich jak depresja, niska samoocena lub trauma, które mogły wywołać zaburzenia zachowań żywieniowych
- przywrócenie zdrowej masy ciała
Osoby z zaburzeniami odżywiania potrzebują kompleksowego leczenia, które dotyczy objawów fizycznych i psychicznych. Z tego powodu wiele osób wybiera stacjonarne lub intensywne programy leczenia ambulatoryjnego.
Skuteczne leczenie może obejmować:
- poradnictwo żywieniowe pomagające skorygować zaburzenia równowagi żywieniowej i utrzymać prawidłową masę ciała
- leczenie fizjologicznych powikłań zaburzeń odżywiania, takich jak anemia lub refluks żołądkowy
- grupy wsparcia, aby czerpać z doświadczeń innych
- terapia, taka jak terapia poznawczo-behawioralna (CBT) lub odczulanie i ponowne przetwarzanie oczu (EMDR), które mogą rozwiązać uraz
- leki na schorzenia psychiczne, takie jak depresja i lęk
- hospitalizacja, jeśli dana osoba ma myśli samobójcze lub ma poważne problemy zdrowotne, takie jak niewydolność narządów
Zapobieganie samobójstwom
- Jeśli znasz kogoś, kto jest bezpośrednio narażony na samookaleczenie, samobójstwo lub zranienie innej osoby:
- Zadzwoń pod numer 911 lub lokalny numer alarmowy.
- Pozostań z tą osobą do czasu przybycia fachowej pomocy.
- Usuń wszelką broń, lekarstwa i inne potencjalnie szkodliwe przedmioty.
- Słuchaj osoby bez oceniania.
- Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, ma myśli samobójcze, pomocna może być gorąca linia zapobiegawcza. National Suicide Prevention Lifeline jest dostępna 24 godziny na dobę pod numerem 1-800-273-8255.
Poprawa
Wyzdrowienie z zaburzeń odżywiania wymaga czasu. Nawet jeśli dana osoba przyjmie zdrowe nawyki żywieniowe, może nadal doświadczać komplikacji, takich jak bezpłodność, zły stan zdrowia jamy ustnej i anemia.
Niektórzy ludzie używają zaburzonego odżywiania, aby uzyskać poczucie kontroli lub radzić sobie ze stresem emocjonalnym. Wyzdrowienie koncentruje się na pomocy osobie w nabyciu nowych umiejętności radzenia sobie.
Wiele osób, które doświadczyły zaburzeń odżywiania, korzysta z długoterminowego wsparcia. Może pomóc w powrocie do terapii lub grup wsparcia nawet po długich nieobecnościach, zwłaszcza w okresach stresu.
Wsparcie
Osoby z zaburzeniami odżywiania potrzebują wsparcia, a nie oceny, aby wyzdrowieć. Negatywne komunikaty o wyglądzie i obrazie ciała mogą zwiększać ryzyko wystąpienia zaburzeń odżywiania.
Oznacza to, że przyjaciele, członkowie rodziny i całe społeczeństwo mogą odgrywać rolę w pomaganiu ludziom w wyzdrowieniu z zaburzeń odżywiania.
Poniżej znajdują się strategie wspierania osoby, która wychodzi z zaburzeń odżywiania:
- Unikaj wspominania o ich wyglądzie lub wadze. Nie zakładaj, że każda utrata wagi jest pozytywna. Zamiast skupiać się na ich wyglądzie, znajdź inne tematy. Spróbuj pochwalić osobę za jej osobowość lub osiągnięcia, a nie za jej ciało.
- Nie rozmawiaj o diecie, ćwiczeniach ani jedzeniu. Oznaczanie pewnych produktów jako „dobrych” lub „złych” może wywołać zaburzenia odżywiania u osób w trakcie rekonwalescencji.
- Pomóż im czuć się komfortowo, rozmawiając o swoich uczuciach. Osoby z zaburzeniami odżywiania mogą wstydzić się swoich emocji i mieć trudności z ich wyrażeniem.
- Nigdy nie wyśmiewaj ani nie oceniaj osoby na temat jej zaburzeń odżywiania.
- Zachęcaj bliskich z zaburzeniami odżywiania do szukania pomocy. Okaż miłość i wsparcie oraz zaoferuj pomoc w znalezieniu lekarza lub pójściu z nim na terapię.
Podsumowanie
Zaburzenia odżywiania mogą być śmiertelne. Wskaźniki śmiertelności są wysokie wśród osób z tymi schorzeniami, zwłaszcza anoreksją, w porównaniu z osobami z innymi zaburzeniami psychiatrycznymi. Starsza analiza badań z 2004 roku wykazała, że 5% osób z anoreksją umiera z powodu tej choroby.
Osoba z zaburzeniami odżywiania nie wybiera sobie krzywdy. Zamiast tego mają niebezpieczny stan zdrowia, który może stać się nagłym przypadkiem zdrowotnym.
Szybkie leczenie zaburzeń odżywiania ratuje życie. Każdy, kto uważa, że może mieć zaburzenia odżywiania, powinien zwrócić się o pomoc do lekarza lub terapeuty. Jeśli ktoś podejrzewa, że ktoś ma zaburzenia odżywiania, ważne jest, aby zachęcić go do szukania pomocy bez obwiniania lub osądzania.
