Co należy wiedzieć o zespole Millera Fishera

Zespół Millera Fishera, znany również jako zespół Fishera, to zaburzenie neurologiczne charakteryzujące się nagłym osłabieniem twarzy, utratą odruchów i słabą koordynacją.

Zespół Millera-Fishera (MFS) to rzadka choroba autoimmunologiczna nerwów. Jest to mniej ciężka postać zespołu Guillain-Barré.

Przeczytaj przegląd zespołu Millera Fishera, w tym objawy, leczenie i czas powrotu do zdrowia.

Co to jest MFS?

Zespół Millera Fishera to stan neurologiczny, który wpływa na koordynację i równowagę.

MFS to stan neurologiczny o nagłym początku, który powoduje problemy z obwodowym układem nerwowym, w tym:

• koordynacja i równowaga
• utrata odruchów
• opadanie twarzy
• problemy z kontrolą powiek

MFS często następuje po chorobie wirusowej, więc wiele osób doświadcza objawów przeziębienia, mono, biegunki lub innych chorób, zanim pojawi się MFS.

MFS to łagodniejsza odmiana zespołu Guillain-Barré (GBS). Oba są uważane za choroby autoimmunologiczne, które rozwijają się, gdy układ odpornościowy atakuje układ nerwowy.

GBS może powodować osłabienie, mrowienie i paraliż kończyn. Cięższe postacie tego zespołu mogą utrudniać oddychanie. Szacuje się, że od 5 do 10 procent osób z GBS rozwija się paraliż układu oddechowego, który wymaga użycia rurki do oddychania lub respiratora.

MFS ma zwykle dobre perspektywy, a większość ludzi zaczyna wracać do zdrowia w ciągu 2 do 4 tygodni.Jednak niektórzy ludzie doświadczają trwałych efektów i mogą wystąpić nawroty.

Alternatywnie, objawy MFS mogą sygnalizować początek GBS. Ponieważ GBS może powodować problemy z oddychaniem, lekarze mogą hospitalizować osoby z objawami MFS.

Jak powszechne jest MFS?

MFS to rzadkie zaburzenie. Zespół Guillain-Barré dotyka tylko 1 na 100 000 osób. MFS stanowi zaledwie 1-5 procent tych przypadków w krajach zachodnich, ale więcej na Tajwanie i w Japonii.

Ponieważ MFS jest tak rzadkim stanem, czasami może być trudne do zdiagnozowania. Osoba, która uważa, że ​​ma którykolwiek z tych warunków, może potrzebować wizyty u specjalisty.

Objawy

Utrata odruchów w kolanach i kostkach jest częstym objawem.

Objawy MFS zwykle pojawiają się szybko, co odróżnia je od innych schorzeń nerwów o stopniowym początku.

Trzy podstawowe objawy MFS to:

• utrata kontroli nad ruchami ciała, w tym osłabienie lub niekontrolowane ruchy
• utrata odruchów, szczególnie w kolanach i kostkach
• osłabienie twarzy, w tym opadanie twarzy, trudności z utrzymaniem otwartych oczu i niewyraźne widzenie

U większości ludzi objawy pojawiają się w oczach. Wiele osób z MFS ma problemy z chodzeniem i może chodzić lub chodzić bardzo wolno. Niektórzy ludzie doświadczają innych objawów neurologicznych, takich jak trudności z oddawaniem moczu.

Ponieważ MFS często następuje po infekcji wirusowej, osoby z tym schorzeniem mogą również mieć objawy choroby wirusowej.

Leczenie

Ponieważ MFS jest spowodowane przez GBS i może przejść do GBS, leczenie tych dwóch schorzeń jest identyczne.

Według National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS) istnieją dwie podstawowe opcje leczenia MFS. Pierwsza polega na wstrzyknięciu do żył białek zwanych immunoglobulinami (IV). Alternatywnym podejściem jest proces zwany wymianą osocza, który jest procedurą oczyszczania krwi.

Wymiana osocza polega na usunięciu osocza krwi, oczyszczeniu go, a następnie ponownym wprowadzeniu do organizmu. Wymiana osocza może zająć kilka godzin i jest trudniejszą procedurą niż terapia immunoglobulinami, dlatego większość lekarzy preferuje leczenie dożylne białkami immunoglobulinowymi.

Niektóre osoby z MFS mogą potrzebować dodatkowych zabiegów, aby utrzymać funkcjonowanie organizmu. Osoby, u których rozwinie się GBS, mogą wymagać użycia respiratora lub monitora serca i prawdopodobnie będą wymagać ciągłego monitorowania w szpitalu.

Leczenie nie leczy stanu, ale zamiast tego może skrócić czas do wyzdrowienia. Leczenie wspomagające może również zapobiegać ciężkim powikłaniom GBS. Większość ludzi wraca do zdrowia po MFS, a badanie z 2007 roku sugeruje, że leczenie ma niewielki lub żaden wpływ.

Badanie wykazało, że terapia immunoglobulinami nieznacznie skróciła czas, w którym niektóre osoby doświadczały problemów z oczami i problemami z poruszaniem się. Jednak była niewielka różnica w czasach powrotu do zdrowia między osobami, które otrzymały leczenie IV, wymianę osocza i brak leczenia. W badaniu stwierdzono, że ani terapia immunoglobulinami, ani wymiana osocza nie wpłynęła na ogólne wyniki.

Czas regeneracji

Według National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS), osoby z MFS rozpoczynają powrót do zdrowia po 2 do 4 tygodniach od pierwszego zauważenia objawów. Pełny powrót do zdrowia trwa dłużej, chociaż większość ludzi dobrze się regeneruje w ciągu około 6 miesięcy. Mniej niż 3 procent osób z MFS doświadcza nawrotu po miesiącach lub latach.

Osoby, u których MFS przechodzi w GBS, są bardziej narażone na długotrwałe skutki. Szacuje się, że 30 procent osób z GBS nadal doświadcza osłabienia 3 lata później.

Przyczyny

Objawy MFS wynikają z określonego rodzaju uszkodzenia nerwów. Nerwy są chronione przez substancję zwaną mieliną, a kiedy mielina jest uszkodzona, nerwy nie mogą normalnie funkcjonować. Ten proces nazywa się demielinizacją.

Badacze sugerują, że coś, zwykle infekcja, powoduje, że organizm wytwarza przeciwciało, które prowadzi do MFS. To przeciwciało powoduje uszkodzenie nerwów obwodowych, wpływając na oczy, mięśnie, a czasami na pęcherz.

Konkretne wirusy, w tym Campylobacter jejuni, opryszczka pospolita i Mycoplasma są częstymi wyzwalaczami dla GBS. Chociaż infekcja zwykle powoduje MFS, nie jest jasne, dlaczego niektórzy ludzie rozwijają ten zespół, a inni nie.

Niektórzy ludzie również rozwijają MFS lub GBS po szczepieniu lub operacji.

Diagnoza

Zazwyczaj diagnozuje się osobę po badaniu fizykalnym.

Lekarze zwykle diagnozują GBS lub MFS na podstawie badania fizykalnego i oceny objawów, które osoba wykazuje, a także tego, jak szybko pojawiły się objawy.

Ważne jest, aby lekarz wykluczył inne schorzenia, szczególnie te, które mogą być nagłe, takie jak udar lub uraz mózgu. Lekarze mogą wykonywać badania obrazowe mózgu w celu zbadania tych schorzeń, a także mogą zapytać o niedawne choroby, historię medyczną i styl życia.

Badanie krwi może oznaczać specyficzne przeciwciało zwane przeciwciałem anty-GQ1b, które jest zwykle obecne u osób z MFS lub GBS. Diagnozę może również ułatwić test nerwów zwany testem szybkości przewodzenia nerwów lub nakłucie lędźwiowe, które usuwa niewielką ilość płynu mózgowo-rdzeniowego.

Perspektywy

Większość ludzi dochodzi do siebie po MFS, niektórzy nawet bez leczenia. Jednak osoby, u których rozwinie się GBS, mogą rozwinąć poważne, a nawet zagrażające życiu komplikacje. Osoba, która uważa, że ​​może mieć MFS, nie powinna samodzielnie diagnozować ani zakładać, że objawy ustąpią samoistnie.

Ponieważ inne zaburzenia, takie jak polio, udar lub uszkodzenie nerwów, mogą powodować objawy podobne do MFS, konieczne jest zasięgnięcie kompleksowych badań u lekarza, który rozumie zdrowie neurologiczne.

Zgłoś wszystkie objawy lekarzowi, szczególnie te, które wskazują na problemy neurologiczne. Trudności w oddychaniu należy zawsze traktować jako nagły wypadek medyczny, dlatego osoby, które odczuwają osłabienie lub drętwienie i problemy z oddychaniem, powinny udać się na pogotowie.

Podsumowanie

MFS to rzadki i słabo poznany stan. Lekarze nie rozumieją jeszcze, dlaczego niektórzy ludzie rozwijają MFS w następstwie choroby, ale większość ludzi nie.

Zapewnienie lekarzowi wyczerpujących informacji na temat historii zdrowia i objawów może zapewnić właściwą diagnozę, a nawet może pomóc lekarzom lepiej zrozumieć ten zagadkowy zespół.